Campagne van Frankrijk

Het ondubbelzinnig maken - Als u op zoek bent naar de campagne van Oostenrijk, Pruisen en Rusland tegen Napoleon in 1814 , zie Campagne van de zes dagen .

Campagne van Frankrijk onderdeel van de Tweede Wereldoorlog
Panzer IV rukte diep op in Frans grondgebied
Datum	10 mei - 25 juni 1940
Plaats	België , Nederland , Luxemburg , Frankrijk
Resultaat	Duitse overwinning en onvoorwaardelijke overgave van Frankrijk Tweede wapenstilstand van Compiègne Duitse bezetting van Frankrijk , België , Nederland en Luxemburg Italiaanse bezetting van Zuid-Frankrijk Einde van de Franse Derde Republiek Geboorte van de Vichy-regering
implementaties
Duitsland Italië (sinds 10 juni 1940)   Frankrijk Verenigd Koninkrijk Canada België Nederland Luxemburg Polen
commandanten
Walther von Brauchitsch Gerd von Rundstedt Fedor von Bock Wilhelm Ritter von Leeb Umberto van Savoye Maurice Gamelin Maxime Weygand Lord Gort Leopold III Henri Winkelman
effectief
Duitsland : 141 divisies [1] 7.378 kanonnen [1] 2.445 tanks [1] 5.638 vliegtuigen [2] Totaal: 3.350.000 soldaten Italië : 300.000 soldaten in de Alpen [3] Frankrijk 144 divisies [1] 13.974 kanonnen [1] 3.383 tanks [1] 2.935 vliegtuigen [4] Totaal: 3.300.000 soldaten In de Alpen vanaf 20 juni : ~ 170.000 Fransen
Verliezen
Duitsland : 27.074 doden, 111.034 gewonden, 18.384 vermisten [5] [6] 1.236 [5] [7] -1.345 [8] vliegtuigen vernietigd 323 [5] [7] -488 vliegtuigen beschadigd [8] 795 tanks vernietigd [9 ] Italië : 631 doden, 616 vermisten, 2.631 gewonden en bevroren [10] [11] * Frankrijk 401.000 doden en gewonden 1.900.000 Franse krijgsgevangenen 2.233 vliegtuigen [12]
Geruchten over veldslagen op Wikipedia
Handleiding

De Franse campagne (in de Franse geschiedschrijving Bataille de France , in de Duitse geschiedschrijving Westfeldzug ), was het geheel van Duitse militaire operaties die leidden tot de invasie van Frankrijk, België, Nederland en Luxemburg tijdens de Tweede Wereldoorlog . De militaire campagne bestond uit twee grote operaties genoemd door het Duitse opperbevel , Fall Gelb ("gele kast") en Fall Rot ("rode kast"). De eerste operatie, die begon op 10 mei 1940 aan het einde van de zogenaamde " vreemde oorlog " ^[13] , verwijst naar deDuitse inval in België , Nederland , Luxemburg en Frankrijk . Terwijl de tweede operatie verwijst naar de omzeiling van de Maginotlinie en de consolidering van de opmars binnen Frankrijk.

De Wehrmacht , in tegenstelling tot de geallieerde voorspellingen, schakelde de meeste van zijn gepantserde troepen in de Ardennen in met de manoeuvre genaamd Sichelschnitt ("sikkelslag"), waardoor de Maginotlinie werd omzeild en de geallieerden onvoorbereid werden gevangen . Op 10 juni verklaarde Italië de oorlog aan Frankrijk, terwijl op 14 juni Parijs werd bezet door Duitse troepen en de Franse regering haar toevlucht zocht in Bordeaux . Frankrijk capituleerde op 25 juni. De oorlog aan het westfrontHet eindigde met een spectaculaire Duitse overwinning, bereikt door het uitgebreide gebruik van gepantserde en gemechaniseerde troepen, samenwerking tussen de grondtroepen en de Luftwaffe , en parachutisten voorbij de vijandelijke linies.

Toen de vrede eenmaal was gesloten, werd Frankrijk verdeeld in een militaire bezettingszone in het noorden en langs de Atlantische kust , terwijl een collaborerende regering , de Vichy-republiek , in het zuiden werd opgericht . Het British Expeditionary Corps (BEF) werd geëvacueerd van Frans grondgebied tijdens de Slag om Duinkerken , als onderdeel van Operatie Dynamo , samen met verschillende Franse eenheden die tijdens de vroege stadia van de Duitse aanval aan de omsingeling waren ontsnapt en waarvan zij de kern vormden van de Vrije Franse strijdkrachten onder bevel van Charles de Gaulle .

Frankrijk bleef vier jaar bezet, waarin een indrukwekkend verdedigingssysteem werd gebouwd, de Atlantikwall , om geallieerde landingen op continentaal Europa te voorkomen . Pas met de landing in Normandië in juni 1944 begon de campagne voor de bevrijding van Frankrijk van het naziregime .

prelude

Na de campagne van vorig jaar in Polen en de zogenaamde " vreemde oorlog ", was het nu duidelijk dat nazi-Duitsland na de overwinning in het oosten al zijn militaire macht in het westen zou gebruiken. In Hitlers plannen zou de aanval op 12 november 1939 worden gelanceerd , maar zijn generaals wisten hem over te halen de invasie uit te stellen tot het volgende jaar. In april 1940 lanceerden de Duitsers een "preventieve" aanval op het neutrale Denemarken en Noorwegen ( Operatie Weserübung ), hoofdzakelijk om strategische redenen, aangezien vooral Noorwegenhet rijk was aan middelen die de Duitse oorlogsindustrie nodig had en dat de bases het meest geschikt waren om Duitse U-boten te huisvesten in gevechten in de Atlantische Oceaan .

Als reactie op deze bewegingen werd een geallieerd contingent (voornamelijk bestaande uit Britse troepen, met de bijdrage van Franse en Poolse troepen) voorbereid en gestuurd om het Scandinavische land te ondersteunen (zie Noorse campagne ). In feite werden de regeringen van Frankrijk en Groot-Brittannië negatief verrast door de snelle nederlaag van Polen en door de nieuwe militaire tactieken die door de Wehrmacht werden gebruikt . In de militaire plannen van de twee landen was voorzien dat Duitsland , net als in de Eerste Wereldoorlog,, zou op twee fronten verwikkeld zijn geraakt en een verdeling van zijn troepen hebben bepaald, waardoor de geallieerden de waarschijnlijke Duitse aanval naar het westen beter konden beheersen.

Volgens de voorspellingen van de opperbevelhebber van het Franse leger , generaal Maurice Gamelin , zou de Duitse aanval plaatsvinden zoals het Schlieffen-plan van het vorige conflict, en juist om deze reden had het zich verspreid, zowel in bepaalde politieke kringen als in de publieke opinie . , de overtuiging dat een strategie gebaseerd op een solide verdedigingslinie het best in overeenstemming was met de eisen van moderne oorlogsvoering. Een groot verdedigingscomplex werd geïmplementeerd, de Maginotlinie , terwijl de beste elementen van het Franse leger en de British Expeditionary Force (BEF) werden ingezet in het noorden van het land, in het gebied van de rivier de Dijle .en zodra het Duitse offensief was gelanceerd, zouden deze troepen naar België en Nederland trekken .

Net zoals de Franse generale staf dacht, voorzag de oorspronkelijke Fall Gelb de invasie van België , en mogelijk Nederland en dan naar het zuiden langs het Kanaal , naar Normandië en vandaar naar Parijs . Een ongeval met een Duits vliegtuig met aan boord enkele Duitse officieren met invasieplannen (het vliegtuig raakte verdwaald in de mist en moest in België landen), dwong Hitler zijn strategieën te herzien.

Het nieuwe Duitse plan, hoewel aanvankelijk gehinderd door het Oberkommando der Wehrmacht (OKW), werd uitgewerkt door Erich von Manstein , stafchef van legergroep A van Gerd von Rundstedt , met de bijdrage van Guderian , de vader van de Duitse panzertruppen : het plan op voorwaarde dat de gepantserde troepen van Legergroep A, die Luxemburg doorkruisen , de Maas tussen Sedan en Dinant zouden bezetten, door de Franse verdedigingswerken in de Ardennenbossen te doorbreken, beschouwd (alleen door het Franse bevel) vanwege de conformatie van het terrein, ontoegankelijk voor gepantserde troepen; en van daaruit tot aan Boulogne en Calais aan het Kanaal te gaan , en zo de geallieerde troepen tussen Frankrijk en België te omsingelen , heette het nieuwe plan Sichelschnitt , (sikkelslag), desondanks komt de oorspronkelijke naam vaak voor in Duitse militaire documenten .

Er moet echter rekening mee worden gehouden dat de "bekering" van de Duitse commando's naar de nieuwe tactiek ( Blitzkrieg ) niet volledig was geweest, sterker nog, binnen het OKW bleef er een sterk wantrouwen bestaan ​​ten aanzien van de logistieke en defensieve problemen die het nieuwe plan zou kunnen oplossen hebben gegeven, was er met name angst voor de aanvoer van wapens en brandstof voor de aanvalstroepen (het gebrek aan bevoorrading had ernstige problemen veroorzaakt tijdens de vorige oversteek door de Ardennen tijdens de Eerste Wereldoorlog ) en voor het blootstellen van de zijkanten van de gepantserde colonnes tegen mogelijke aanvallen van opzij; Guderian voerde in plaats daarvan aan dat de snelheid en diepte van de aanval de vijand ervan zou weerhouden zich te hergroeperen.

De krachten in het spel

De Wehrmacht had aan het westfront drie groepen legers in dienst: Legergroep A ( Gerd von Rundstedt ) met 45 divisies, waaronder 7 slagschepen; Legergroep B ( Fedor von Bock ) met 29 divisies, waaronder 3 slagschepen; Legergroep C ( Wilhelm Ritter von Leeb ) met 19 divisies. Deze derde groep had een defensieve positie op de Maginotlinie , terwijl het hoofdoffensief werd gelanceerd door Legergroep A in de Ardennen ; met de steun van Legergroep B die intussen België en Nederland binnenviel. Voor hen ongeveer 100 Franse divisies, waarvan er enkele slecht bewapend zijn, naast de BEF, de 15 Belgische divisies en de 10 Nederlandse divisies. Een duidelijk aantal voordelen, dat werd geneutraliseerd door enkele cruciale factoren: de nieuwe Duitse oorlogsdoctrine, gericht op het vinden van een enkele Schwerpunkt (brandpunt) om de tegenstander te overweldigen, om nog maar te zwijgen van de verouderde militaire doctrines van de Fransen, fundamenteel defensief, wat ertoe leidde dat ze hun tanks onder de infanterieformaties verspreidden om als ondersteuning te dienen. De Fransen waren verbaasd over het geweld en de snelheid van de Duitse aanval, omdat ze de capaciteiten van de nieuwe pantserdivisie niet volledig begrepen.

Bovendien hadden de geallieerden niet de mogelijkheid om de Duitse luchtmacht, wiens overheersing van de lucht bepalend was voor het succes van de doorbraakoperaties, effectief tegen te gaan. De Franse luchtmacht, die in de jaren dertig vreselijk verwaarloosd was, kon de Luftwaffe tegen de 1.200 oorlogszuchtige vliegtuigen verzetten, waaronder heel weinig bommenwerpers. De meeste Franse modellen waren verouderd of werden op een andere manier overklast door hun Duitse collega's. Britse luchtmachten ter ondersteuning van de BEF waren eveneens ontoereikend in aantal om de operaties te beïnvloeden. ^[14]

De invasie van de Benelux en Noord-Frankrijk

Hetzelfde onderwerp in detail: Fall Gelb , Duitse invasie van Nederland en Slag om de Maas .

Fort van Schoenenbourg van de Maginotlinie (november 2005 ).

Volgens geallieerde plannen zouden de Duitsers er minstens 10 dagen over hebben gedaan om de talloze Nederlandse kanalen en rivieren te overwinnen. De aanval van de Wehrmacht op Nederland werd echter voorafgegaan door de eerste luchtlandingsoperatie in de geschiedenis: op 10 mei werden Duitse Fallschirmjäger (parachutisten) kernen van de VII Air Division en de XXII Landing Division, onder bevel van Kurt Student , gedropt op de belangrijkste bruggen over de Maas , in de straten van Rotterdam en in het Belgische fort van Eben-Emael , alle belangrijke doelen bezettend en zo de opmars van legergroep B.

Het geallieerde bevel reageerde onmiddellijk door zijn troepen naar het noorden te sturen in wat aan geallieerde zijde een remake leek van het Schlieffen -plan: in werkelijkheid drongen de Fransen hun beste legers naar het noordoosten, zonder voldoende luchtdekking en met een zeer zwakke linie van bevoorrading, zou de Duitse opmars ongewild verder hebben begunstigd.

In feite kon de Luftwaffe , dankzij de ervaring die was opgedaan in de Spaanse burgeroorlog en de Poolse campagne, gemakkelijk de Anglo-Franse luchtmacht overwinnen, waardoor de geallieerde commando's geen nauwkeurige informatie konden verkrijgen over de bewegingen van de Duitse pantserstrijdkrachten. Tegelijkertijd waren de Duitse parachutisten, ondanks de verovering van alle vooraf bepaalde doelen (met name de steden Ypenburg , Ockenburg en Valkenburg ), zwaar betrokken in Rotterdam , waar ze de tegenaanval van twee Nederlandse infanteriedivisies het hoofd moesten bieden. : de botsingen, bijzonder bloedig, veroorzaakten de dood en gevangenneming van 1.745Fallschirmjäger , waarvan 1.200 naar Engeland zijn gebracht .

Gezien de strategische ligging en onder de dreiging van zware bombardementen door de Luftwaffe ( Bombardement op Rotterdam ), gaf Nederland zich op 15 mei over, hoewel er in Zeeland nog enige weerstand was . In België werd het fort van Eben-Emael , beschouwd als een van de meest onneembare forten van Europa, verdedigd door 780 manschappen, bezet in 30 uur van hevige gevechten door 80 Duitse soldaten die landden met negen zweefvliegtuigen op zijn dekking, ondanks de poging om het fort bereiken door de British Expeditionary Force (BEF), die samen met het Franse II-leger werd afgewezen door de troepen van het Duitse VI-leger vanvan Reichenau .

"De gok van de Ardennen"

Op 10 mei om 5.35 uur, terwijl groep B Nederland binnentrok, werd operatie Sichelschnitt ("sikkelstaking") in gang gezet: Wilhelm List 's XII-leger en von Kleist 's Panzergruppe K braken door op de kruising tussen de II en IX Franse Legers. Op 12 mei bereikte von Kleist de Maas, Sedan , op de rechteroever van de rivier, werd bezet door Guderian , terwijl verder naar het noorden Rommel Dinant bereikte . Hoewel de Fransen alle bruggen hadden opgeblazen, onder de bescherming van de Stukaen de artillerie, afdelingen van ingenieurs en grenadiers slaagden erin de Maas bij Sedan over te steken, vervolgens de bruggenhoofden te consolideren en de doorgang voor de gepantserde voertuigen voor te bereiden. Op 14 mei vielen twee Franse gepantserde bataljons de Duitse bruggenhoofdtroepen aan, maar werden afgeslagen door de eerste pantserwagens die de rivier waren overgestoken; Plotseling ontstond er toen een effect van collectieve hallucinatie tussen de Franse gelederen, waardoor de illusie werd gewekt de Duitse pantsers al voor je te zien .

Op de avond van 14 mei trok generaal Corap zijn 9e leger 16 kilometer terug, waardoor de oversteek van de Maas bij Monthermé voor het XLI Duitse legerkorps werd vergemakkelijkt . Nadat Corap was ontslagen, kon de nieuwe commandant, generaal Giraud , de fout niet herstellen, zodat ook het Franse II-leger van generaal Charles Huntziger , onbedekt op de linkerflank, werd gedwongen zich terug te trekken: tussen Sedan en Dinant begonnen zeven pantserdivisies op te rukken. door een geweldige carrière in het gat van 50 km dat aan het Franse front was ontstaan.

de Blitzkrieg

Het Duitse leger valt op 14 juni Parijs binnen

Adolf Hitler in Parijs . De dictator bezocht de Franse hoofdstad meer dan eens, te beginnen op 30 juni

De Slag om Frankrijk werd door de Duitsers geconfronteerd met behulp van de beste Blitzkrieg -tactieken , die aanvankelijk al in Polen waren getest: de nederlaag van de vijand door middel van een snelle strategische omsingeling, uitgevoerd door gemechaniseerde troepen, die tot operationele ineenstorting leidde. Von Manstein had zeker een strategische omsingeling in gedachten, maar de drie dozijn infanteriedivisies die het Panzerkorps volgden, waren er niet alleen om de veroveringen te consolideren. Het was eigenlijk het tegenovergestelde, in de ogen van het Duitse opperbevel had het Panzerkorps een beperkte taak moeten uitvoeren.

Hun contingenten gemotoriseerde infanterie zouden ervoor hebben gezorgd dat de rivieren konden worden overgestoken en dat de tankregimenten de overhand hadden gekregen, de veroveringen zouden consolideren en de infanteriedivisies in staat zouden hebben gesteld zich te positioneren voor de echte strijd - misschien een klassieke Kesselschlacht , als de vijand in het noorden bleef. , misschien een wedstrijdgevecht, als hij naar het zuiden probeerde te vluchten. In beide gevallen zou een enorme massa Duitse divisies, zowel gepantserde als infanterie, samenwerken om de vijand te vernietigen, in overeenstemming met de huidige doctrine. Het was echter niet de bedoeling dat het Panzerkorps de vijand uit zichzelf zou laten instorten, maar ze hadden moeten wachten op versterkingen van de infanterie.

Echter, op de 16e, zowel Guderian als Rommel, met een daad van openlijke insubordinatie jegens hun superieuren, negeerden expliciete directe bevelen en duwden hun divisies vele kilometers naar het westen, zo snel mogelijk, om aan te vallen. Guderian bereikte Marle , 80 kilometer van Sedan, Rommel via de Samber bij Le Cateau , honderd kilometer van "zijn" bruggenhoofd, Dinant. Hoewel niemand de exacte locatie van Rommel kende (hij was zo snel vooruitgegaan dat hij buiten radiocontactbereik was, waardoor zijn 7. Panzer Division de bijnaam Gespenster-Division kreeg, "Phantom Division"), vloog een woedende von Kleist op de ochtend van 17 mei naar Guderian en ontheft hem na een verhitte discussie van alle taken. Von Rundstedt, opperbevelhebber van Legergroep A, wilde er echter niets van weten en weigerde het bevel te bevestigen.

Het bleek moeilijk om de acties van beide generaals te verklaren. Rommel werd voor het einde van de oorlog door Hitler gedwongen zelfmoord te plegen en kon daarom nooit in alle vrijheid duidelijkheid geven over zijn gedrag. Na de oorlog beweerde Guderian op eigen initiatief te hebben gehandeld en in feite de Blitzkrieg onmiddellijk uit te vinden. Veel historici hebben dit sindsdien als een loze bewering beschouwd, waarbij elke radicale verdeeldheid binnen de Duitse operationele doctrine van die tijd werd ontkend, het conflict werd gebagatelliseerd als louter een verschil van mening over de tijd, en erop gewezen dat Guderians bewering niet overeenkomt met zijn beweerde rol. al voor de oorlog de profeet van de Blitzkrieg te zijn geweest.

Zijn vooroorlogse geschriften wijzen echter expliciet af dat strategische omsingeling alleen door gemotoriseerde troepen in het algemeen voldoende is om een ​​operationele ineenstorting te veroorzaken. Verder is er geen expliciete verwijzing naar deze tactiek in de Duitse strijdplannen, de blitzkrieg moet meer worden gezien dan een "doctrine", als een denkrichting ^[15] binnen het Duitse leger dat zijn belangrijkste exponenten had in sommige "jonge" generaals (terwijl de gemiddelde leeftijd van het opperbevel van de Wehrmacht 65 was, Guderian "slechts" 52, Sepp Dietrich 48) vaak tegengewerkt door meer conservatieve elementen binnen de Duitse generale staf .

De geallieerde reactie

Het Panzerkorps vertraagde hun opmars aanzienlijk, maar ze hadden zichzelf in een zeer kwetsbare positie geplaatst: ze waren te ver gegaan, hadden de bevoorradingslijnen overbelast en hadden als gevolg een gebrek aan brandstof en reserveonderdelen, omdat veel tanks onbruikbaar waren. Er was nu een gevaarlijke kloof tussen hen en de infanterie; een vastberaden aanval door een grote verse gemechaniseerde kracht had ze kunnen afsnijden en wegvagen.

Het Franse opperbevel herstelde echter van de schok van het plotselinge offensief en werd overvallen door een gevoel van nederlaag. Op de ochtend van 15 mei belde de Franse premier Paul Reynaud de nieuw benoemde premier van het Verenigd Koninkrijk Winston Churchill en zei: " We zijn verslagen. We zijn verslagen; we hebben de strijd verloren ." Churchill, die Reynaud probeerde te troosten, herinnerde hem aan de tijd dat de Duitsers tijdens de Eerste Wereldoorlog door de geallieerde linies waren gebroken en vervolgens werden gearresteerd. Reynaud was echter ontroostbaar.

Churchill vloog op 16 mei naar Parijs . Hij zag meteen de ernst van de situatie in toen hij zag dat de Franse regering haar archieven al aan het verbranden was en de evacuatie van de hoofdstad aan het voorbereiden was. In een sombere ontmoeting met Franse commandanten vroeg Churchill aan generaal Gamelin : " Waar is de strategische reserve? " Wie had Parijs in de Eerste Wereldoorlog gered. " Het bestaat niet, " antwoordde Gamelin. Churchill beschreef later de ontvangst van dit nieuws als het meest verontrustende moment van zijn leven. Churchill vroeg Gamelin wanneer en waar de generaal voorstelde een tegenaanval uit te voeren op de flanken van de belangrijkste Duitse troepen. Gamelin's antwoord was "minderwaardigheid in aantallen, minderwaardigheid in apparatuur, minderwaardigheid in methoden ".

Gamelin had gelijk; de meeste divisies in de reserve waren ingeschakeld. De enige pantserdivisie die nog in reserve was, de tweede DCR, viel op 16 mei aan. In ieder geval hebben de pantserdivisies van de Franse infanterie, de Divisies Cuirassées de Réserveondanks hun naam waren het zeer gespecialiseerde doorbraakeenheden, geoptimaliseerd voor het aanvallen van versterkte posities; ze zouden heel nuttig kunnen zijn voor verdediging, als ze verschanst waren, maar ze hadden weinig nut voor een open strijd: ze konden geen gecombineerde tank-infanterietactieken uitvoeren omdat ze geen belangrijke gemotoriseerde infanteriecomponent hadden en, belangrijker nog, ze misten individuele radio's ( terwijl de Duitsers er één in elke tank hadden), wat het vrijwel onmogelijk maakte om te bevelen en te controleren in een ontmoetingsgevecht; bovendien hadden ze weinig tactische mobiliteit als hun Char B1 bis, het hoofdmodel waarin de helft van het tankbudget was geïnvesteerd, moest twee keer per dag tanken. De tweede DCR koos dus partij in een beschermende reeks, waarvan de subeenheden dapper maar zonder strategisch effect vochten.

Natuurlijk hadden enkele van de beste eenheden in het noorden al kleine botsingen met de Duitsers gehad; als ze in reserve waren gehouden, hadden ze kunnen worden gebruikt in een beslissende tegenaanval. Ze hadden echter veel gevechtskracht verloren door simpelweg naar het noorden te trekken; weer naar het zuiden rennen zou hem nog meer kosten. De machtigste van de geallieerde divisies, de I DLM ( Divisie Légère Mécanique , "licht" betekent in dit geval "mobiel"), opgesteld in de buurt van Dunquerque op 10 mei, nadat ze haar geavanceerde eenheden 220 kilometer naar het noordoosten had verplaatst, achter de Nederlandse stad van 's-Hertogenbosch, over 32 uur. Toen hij ontdekte dat de Nederlanders zich al naar het noorden hadden teruggetrokken, werd het teruggetrokken en naar het zuiden omgeleid. Toen hij de Duitsers weer ontmoette, waren van zijn 80 SOMUA S35- tanks er slechts drie in werkende staat, de anderen waren voornamelijk gestopt vanwege pannes.

Desalniettemin had een radicale beslissing om zich terug te trekken naar het zuiden en confrontatie te vermijden, waarschijnlijk een groot deel van de gemechaniseerde en gemotoriseerde divisies, waaronder de BEF, gered. Dit zou echter betekenen dat een dertigtal infanteriedivisies aan hun lot werd overgelaten. Alleen al het verlies van België zou politiek een enorme klap zijn geweest. Bovendien waren de geallieerden onzeker over de bedoelingen van de Duitsers die in vier verschillende richtingen dreigden op te rukken: naar het noorden, om de belangrijkste geallieerde troepenmacht rechtstreeks aan te vallen; naar het westen, om het te isoleren; naar het zuiden, om Parijs te bezetten en zelfs naar het oosten, om achter de Maginotlinie te komen.

De Fransen besloten een nieuwe reserve te creëren, inclusief een opnieuw samengesteld VII-leger onder bevel van generaal Touchon , waarbij alle eenheden die van de Maginotlinie konden worden afgeleid, werden gebruikt om de weg naar de Franse hoofdstad te blokkeren. Kolonel Charles de Gaulle, die het bevel voerde over de haastig samengestelde 4th Armored Division, probeerde een aanval vanuit het zuiden te lanceren, waarbij hij enig succes behaalde dat hem later aanzienlijke bekendheid en promotie tot brigadegeneraal zou opleveren. De aanvallen van De Gaulle van 17 en 19 mei, die Parijs enkele weken leken te redden, wierpen weinig vruchten af ​​toen de versterkte Duitse legers hem dwongen zich terug te trekken naar het zuidwesten.

Op weg naar het kanaal

Terwijl de geallieerden weinig deden om hen te bedreigen of te ontsnappen aan de dreiging die ze vormden, bracht het Panzerkorps de dagen van 17 en 18 mei door om te tanken, de wagens te repareren en de mannen te laten rusten. Op 18 mei dwong Rommel de Fransen Cambrai over te geven , simpelweg door een gepantserde aanval te veinzen. Die dag stuurde Reynaud de premier een laconiek telegram, dat echter getuigde van het drama van de situatie ^[16] :

Op 19 mei kreeg het Duitse opperbevel veel vertrouwen: de geallieerden leken de gebeurtenissen niet aan te kunnen. Blijkbaar waren er geen serieuze bedreigingen vanuit het zuiden - in feite suggereerde generaal Franz Halder , stafchef van het leger , het idee om Parijs onmiddellijk aan te vallen om Frankrijk in één klap uit de oorlog te dwingen. Geallieerde troepen in het noorden trokken zich terug in de richting van de rivier de Schelde , waarbij hun rechterflank plaats maakte voor de 3e en 4e Pantserdivisie. De volgende dag begon het Panzerkorps weer te bewegen, doorbrak de zwakke Britse XVIII en XXIII Territoriale Divisies, bezette Amiensen ze verzekerden de controle over de meest westelijke brug over de rivier de Somme bij Abbeville , waardoor Britse, Franse, Belgische en Nederlandse troepen in het noorden werden geïsoleerd. In de avond van 20 mei bereikte een verkenningseenheid van de 2e Pantserdivisie Noyelles , ongeveer 100 kilometer naar het westen. Hier zag hij de monding van de Somme het Kanaal instromen .

Het Weygand-plan

Eveneens op 20 mei verdreef de Franse premier Paul Reynaud Maurice Gustave Gamelin vanwege zijn falen om het Duitse offensief in bedwang te houden, en verving hem door Maxime Weygand , die onmiddellijk probeerde nieuwe tactieken te bedenken om de Duitsers in bedwang te houden. Zijn strategische taak was echter urgenter: hij bedacht het Weygand-plan, waarbij hij opdracht gaf de speerpunt van de Duitse pantserstrijdkrachten te isoleren met gecombineerde aanvallen vanuit het noorden en het zuiden. Op papier leek dit een haalbare missie: de corridor waardoor de twee Panzerkorpsen van von Kleist naar de kust waren getrokken, was slechts 40 kilometer breed. In theorie had Weygand genoeg kracht om het plan uit te voeren: in het noorden de drie DLM's en de BEF, in het zuiden de IV DCR van de Gaulle.

Deze eenheden hadden een staf van ongeveer 1.200 tanks en de pantserdivisies waren opnieuw erg kwetsbaar, waarbij de mechanische toestand van hun voertuigen snel verslechterde. Maar de omstandigheden van de geallieerde divisies waren veel slechter. Zowel het zuiden als het noorden konden eigenlijk maar een handvol tanks verzamelen. Toch vloog Weygand op 21 mei naar Ieper om te proberen de Belgen en de BEF te overtuigen van de geldigheid van zijn plan. Diezelfde dag had een detachement van de British Expeditionary Force onder bevel van generaal-majoor Harold Edward Franklin al geprobeerd om het Duitse offensief op zijn minst te vertragen, misschien om zijn voorste punt te isoleren.

Het resultaat was de Slag bij Arras , die de vaardigheid aantoonde van de zwaar gepantserde Britse Mk II Matilda -tanks (Duitse 37 mm antitankwapens bleken niet effectief tegen hen) en wiens offensief twee Duitse regimenten op de vlucht sloeg. De resulterende paniek (de Duitse commandant in Arras, Erwin Rommel, meldde aangevallen te zijn door honderden tanks, terwijl er slechts 58 werden gebruikt in de strijd) vertraagde het Duitse offensief en stelde Weygand in Parijs in staat meer eenheden in te zetten. Uiteindelijk stopten de Duitsers dankzij het gebruik van 88 mm luchtafweergeschut in antitankfunctie en dreven de Britten de volgende dag terug tot aan de Vimy -rug.

Hoewel deze aanval geen deel uitmaakte van een gecoördineerde poging om het Panzerkorps te vernietigen , raakte het Duitse opperbevel veel meer in paniek dan Rommel zelf: even vreesden ze dat ze in een hinderlaag waren gelopen en dat duizend geallieerde tanks op het punt stonden hun elitetroepen te laten crashen. , maar de volgende dag herwonnen ze hun vertrouwen en gaven het 19e Panzerkorps van Guderian opdracht om naar het noorden te trekken, naar de Kanaalhavens van Boulogne en Calais, aan de achterzijde van de Britse en geallieerde troepen in het noorden. Diezelfde dag, 22 mei, probeerden de Fransen van zuid naar oost Arras aan te vallen met infanterie en strijdwagens, maar tegen die tijd had de Duitse infanterie zich verzameld en de aanval werd met enige moeite gestopt door de 32. Infanterie -Division .

Weygan, die opnieuw de controle over het Franse leger probeerde te krijgen, vloog naar het front, maar werd neergeschoten en verloor het contact met het commando. De commandant van de British Expeditionary Force was vier dagen zonder orders; pas op 24 mei kon de eerste aanval vanuit het zuiden worden ingezet, toen de VII DIC, ondersteund door een handvol strijdwagens, Amiens niet kon heroveren. Dit was een vrij zwakke poging; echter, op 27 mei viel de Britse 1st Armored Division, haastig vervoerd vanuit Engeland , Abbeville met grote kracht aan, maar werd met zware verliezen verslagen. De volgende dag probeerde De Gaulle het opnieuw met dezelfde resultaten: maar inmiddels kon zelfs een volledig succes de troepen in het noorden niet redden.

De slag bij Duinkerke

Hetzelfde onderwerp in detail: Slag om Duinkerken .

In de vroege uren van 23 mei beval Gort zich terug te trekken uit Arras. Hij had geen vertrouwen in het plan van Weygand of in diens voorstel om op zijn minst te proberen een tas aan de Vlaamse kust te houden, een Réduit de Flandres . De havens die nodig waren om zo'n houvast te bieden, werden al bedreigd. Die dag viel de 2e Pantserdivisie Boulogne aan en de 10e Pantserdivisie Calais. Boulogne duurde tot 25 mei, ondersteund door torpedobootjagers die 4.368 mannen evacueerden. Calais, hoewel versterkt door de komst van het III Royal Tank Regiment, uitgerust met kruisers en de XXX Guards Brigade, viel op 27 mei in handen van de Duitsers.

Terwijl de 1st Panzer Division klaar was om Duinkerken aan te vallen op 25 mei, beval Hitler het te stoppen op 24. Dit blijft een van de meest controversiële beslissingen van de hele oorlog. Hermann Göring had Hitler ervan overtuigd dat de Luftwaffe een evacuatie kon voorkomen; von Rundstedt had hem gewaarschuwd dat elke verdere inspanning van de pantserdivisies zou leiden tot een langere periode van tanken en onderhoud. Het aanvallen van steden behoorde in geen enkele operationele doctrine tot de normale taken van gepantserde eenheden.

Omsingeld lanceerden de Britten Operatie Dynamo en Operatie Ariel, waarbij de geallieerde troepen vanaf 26 mei vanuit de Northern Pocket naar België en Pas-de-Calais werden geëvacueerd. De Britse positie werd bemoeilijkt door het plan van koning Leopold III van België om zich de volgende dag over te geven, dat vervolgens werd verplaatst naar 28 mei.

De Italiaanse aanval vanuit de Alpen

Hetzelfde onderwerp in detail: Slag om de westelijke Alpen en Italiaanse bezetting van Zuid-Frankrijk .

Op 2 juni stuurden de Britten het 79e RAF-squadron naar de Alpen bij de Zwitserse grens om te voorkomen dat de Duitsers Zuid-Frankrijk zouden bezetten. Het 79th squadron bestond uit 9 vliegtuigen en was verdeeld in 4 secties. Op 10 juni verklaarde Italië de oorlog aan Frankrijk en Groot-Brittannië.

De Italianen concentreerden 22 divisies, 300.000 mannen en 3.000 kanonnen aan de grens met Frankrijk, met grote reservetroepen in de Po-vallei. In de nacht van 12 op 13 juni vertrokken de Italiaanse bommenwerpers naar Zuid-Frankrijk, Tunesië en Corsica en troffen Saint-Raphaël , Hyères , Biserta , Calvi , Bastia en de marinebasis van Toulon .. Tijdens de slag om de westelijke Alpen (21-24 juni 1940) bezette Italië een strook Frans grondgebied (de "groene lijn"), ongeveer dertig kilometer diep, beginnend bij de West-Italiaanse grens. Het offensief omvatte de hele westelijke Alpenboog, vooral in de richting van de passen en passen, en de Italiaanse troepen bezetten Menton .

De geallieerde overgave

Het beste en modernste van de Franse legers was naar het noorden gestuurd en verloren in de resulterende omsingeling; de Fransen hadden het beste van hun zware bewapening en hun best gepantserde formaties verloren. Weygand kreeg te maken met een bloeding aan het front die zich uitstrekte van Sedan tot aan het Kanaal, en de Franse regering begon het vertrouwen te verliezen in de mogelijke nederlaag van de Duitsers, vooral juist omdat Britse troepen het continent verlieten, een bijzonder symbolische gebeurtenis voor moreel Frans. Op 5 juni hervatten de Duitsers hun offensief aan de Somme. Een door een panzer geleide aanval op Parijs brak de magere reserves die Weygand tussen de Duitsers en de hoofdstad had geplaatst, en op 10 juni zocht de Franse regering haar toevlucht in Bordeaux ., waarbij Parijs een open stad werd verklaard . Churchill keerde op 11 juni terug naar Frankrijk en ontmoette de Franse Oorlogsraad in Briare . De Fransen, duidelijk in paniek, wilden dat Churchill elke beschikbare straaljager zou toelaten voor de luchtstrijd boven Frankrijk; met nog slechts 25 squadrons over, weigerde Churchill, in de overtuiging dat de beslissende slag over Groot-Brittannië zou worden uitgevochten (zie Battle of Britain ).

De Britse premier kreeg tijdens die bijeenkomst een belofte van de Franse admiraal François Darlan dat de Franse vloot niet in Duitse handen zou vallen. Op 14 juni trokken de Duitse troepen Parijs binnen en op 17 juni vroeg maarschalk Pétain om overgave.

De gevechten in het oosten gingen door totdat generaal Pretelat , commandant van de II-groep van Franse legers, zich op 22 juni moest overgeven. Op 25 juni 1940 werd de wapenstilstand ondertekend door Frankrijk met de Asmogendheden.

Budget en gevolgen

De onderverdeling van Frankrijk na de Duitse overwinning: in rood de aan het Reich geannexeerde gebieden , in roze de militair door de Wehrmacht bezette gebieden en in blauw het grondgebied van Vichy-Frankrijk .

Frankrijk begon op 22 juni met wapenstilstandsonderhandelingen en Hitler wilde dat de vrede werd ondertekend in dezelfde treinwagon waarin de wapenstilstand van 1918 die het einde van de Eerste Wereldoorlog betekende, werd ondertekend . De nieuwe wapenstilstand werd ondertekend in Compiègne en trad op 25 juni in werking. Vervolgens werd de wagen overgebracht naar Berlijn om de overwinning te vieren, maar werd vernietigd tijdens de geallieerde luchtaanvallen op de Duitse hoofdstad. Paul Reynaud , de Franse premier, heeft een overeenkomst met Groot-Brittannië ondertekend waarin hij beloofde geen afzonderlijke vrede te sluiten met deNazi-Duitsland nam ontslag en werd vervangen door maarschalk Philippe Pétain , die werd belast met het onderhandelen over een wapenstilstand met Duitsland.

De wapenstilstand clausules

Hitler was niet van plan Frankrijk buitensporig te vernederen om, zo niet het bondgenootschap, in ieder geval een samenwerking te verzekeren in een neutraliteit die Groot-Brittannië ervan weerhield de Franse koloniale hulpbronnen te exploiteren. Deze zachtheid werd gerechtvaardigd door het feit dat Duitsland het uitgestrekte Franse koloniale rijk niet rechtstreeks zou kunnen overnemen, en het leek passender dat de overzeese gebieden rechtstreeks door de Fransen werden bestuurd. Verder beschouwde de Duitse dictator in de Europese orde die uit de oorlog zou voortvloeien Frankrijk als een belangrijke pijler van het "nieuwe Europa". De Duitsers beschouwden zich dus, althans in 1940, als een respectvolle en gematigde vijand.

De Fransen kregen ook de mogelijkheid om de vloot voor anker te houden in overzeese bases. De definitieve territoriale afspraken werden uitgesteld tot het vredesverdrag dat aan het einde van de oorlog zou ingrijpen. Frankrijk was verdeeld in twee zones: het noorden van het land en een kuststrook aan de Atlantische Oceaan werden militair bezet door Duitsland, terwijl de rest van het land werd bestuurd door een neutrale regering onder leiding van Pétain, gevestigd in het kuuroord Vichy , vanwaar de naam van "Vichy-Frankrijk". Het Franse leger zou op het continent worden gedemobiliseerd, met een minimale strijdmacht die voldoende is voor de behoeften van de openbare orde. Frankrijk kon echter overzee de krachten behouden die nodig waren voor het garnizoen van het koloniale rijk. ^[17]

De Gaulle en Frankrijk libre

Charles de Gaulle , die door Paul Reynaud tot ondersecretaris van Nationale Defensie was benoemd, zat intussen onderdak in Londen waar hij op 18 juni zijn eerste oproep aan de Franse bevolking uitzond op Radio Londres , gevolgd door die van 22 juni, waar hij weigerde erkende de legitimiteit van de toekomstige Vichy-regering en begon haar troepen te organiseren onder de naam France libre . Aanvankelijk verscheen De Gaulle, een onbekende voor de meeste Fransen, als een verrader van de legitieme regering van Pétain, en het duurde even voordat hij het prestige en de autoriteit verwierf die later werd erkend.

Tegelijkertijd besloot Groot-Brittannië , dat twijfelde aan de belofte van admiraal Darlan om de Franse vloot die in Toulon voor anker lag niet in Duitse handen te laten vallen, de Franse schepen aan te vallen die voor anker lagen in Mers-el-Kebir , en Frankrijk reageerde door de diplomatieke betrekkingen met de Verenigde Staten te verbreken Kingdom en in plaats daarvan begon een periode van samenwerking met de voormalige Duitse tegenstander.

Verliezen

Er zijn tegenstrijdige meningen over de verliezen van de twee partijen. Daarbij kwamen ongeveer 27.074 Duitse soldaten om het leven, daarbij komen nog de 111.034 gewonden en 18.384 vermisten, wat neerkomt op een totaal van 156.000 man. Aan geallieerde zijde waren echter 1.900.000 Franse krijgsgevangenen , naast de 90.000 Franse soldaten die stierven en de 200.000 gewonden; waaraan we de 68.111 Britse soldaten, 23.350 Belgen, 9.779 Nederlanders en 6.092 Poolse doden en gewonden moeten toevoegen. In de praktijk werd het Franse leger vernietigd met meer dan 2.292.000 slachtoffers in zijn gelederen.

Opmerking

Bibliografie

• Giorgio Bocca , Geschiedenis van Italië in de fascistische oorlog 1940-1943 , Oscar-geschiedenis, Milaan, Mondadori, 1997, ISBN  9788804426998 .
• ( DE ) Karl-Heinz Frieser, Blitzkrieg-Legende: Der Westfeldzug 1940, Operationen des Zweiten Weltkrieges [The Legend of the Blitzkrieg: The West Campaign in 1940, WWII Operations] , München, R. Oldenbourg, 1995, ISBN  3-486- 56124-3 .
• Basil Liddell Hart, Militaire geschiedenis van de Tweede Wereldoorlog , vertaling door Vittorio Ghinelli , Le Scie Collection, Milaan, Mondadori, 1970.
• Basil Liddell Hart en Barrie Pitt (onder redactie van), Geschiedenis van de Tweede Wereldoorlog , regie van de Italiaanse uitgave van Angelo Solmi , Milaan, Rizzoli, 1967.
• ( NL ) Mark Healy, Panzerwaffe: The Campaigns in the West 1940 , onder redactie van John Prigent, vol. I, Londen, Ian Allan, 2007, ISBN  978-0-7110-3239-2 .
• ( EN ) ER Hooton, Luftwaffe at War: Gathering Storm 1933-39 , Londen, Chervron / Ian Allan, 2007.
• ( EN ) Klaus A. Maier, Horst Rohde, Bernd Stegemann en Hans Umbreit, Duitsland en de Tweede Wereldoorlog , onder redactie van PS Falla, vertaald door Dean S. McMurray en Ewald Osers, vol. II: Eerste veroveringen van Duitsland in Europa , Oxford, Clarendon Press, 2015 [1991] , ISBN  978-0-19-873834-3 . Duitse uitgave uitgegeven door het Militärgeschichtliches Forschungsamt [Militair Historisch Onderzoeksinstituut], Freiburg im Breisgau.
• Williamson Murray, Strategy for Defeat: The Luftwaffe 1933-1945 , Maxwell Air Force Base, AL, Air University Press (Amerikaanse overheidspublicatie), 1983, ISBN  978-1-4294-9235-5 .
• Arrigo Petacco , Onze oorlog 1940-1945. Het oorlogsavontuur tussen leugens en waarheid , Oscargeschiedenis, Milaan, Mondadori, 1997, ISBN  9788804426752 .
• Arrigo Petacco, De vreemde oorlog 1939-1940. Toen Hiltler en Stalin bondgenoten waren en Mussolini toekeek , Oscar-geschiedenis, Milaan, Mondadori, 2010, ISBN  9788804600961 .
• ( EN ) Alan Sheppard, Frankrijk, 1940: Blitzkrieg in the West , Oxford, Osprey, 1990, ISBN  978-0-85045-958-6 .

Gerelateerde items

• Beroep van 18 juni
• Slag om de Maas
• Slag bij Sedan (1940)
• Dynamo bediening
• Vreemde oorlog

Andere projecten

• Wikimedia Commons bevat afbeeldingen of andere bestanden op het Franse platteland

Externe links

• ( EN ) Journalistieke archieven , op warmuseum.ca . Ontvangen op 26 januari 2006 (gearchiveerd van het origineel op 28 november 2005) .
• ( NL ) BBC History: WW2: Fall of France Campaign (Campagne-animatie)
• ( NL ) Officieel Duits rapport , op calvin.edu .
• ( EN ) Chronologie , op tarrif.net .

Portaal Frankrijk

Luxemburg portaal

Portaal uit de Tweede Wereldoorlog